انس بن مالك گوید:«یكی از كنیزان امام_حسن مجتبی(ع) شاخه‌ی گلی را به آن حضرت اهدا كرد.امام(ع)آن گل را گرفت و به او فرمود:«تو را در راه خدا آزاد كردم.»

من به حضرت گفتم: «ای پسر رسول خدا ! آیا به راستی به خاطر اهدای یك شاخه گلِ ناچیز، او را آزاد كردید؟ »امام(ع)فرمود:«كَمالُ الْجُودِ بَذْلُ الْمَوْجودِ»

“نهایت بخشش آن است كه تمام موجودی (دارایی و هستی) خود را ببخشی”و آن كنیز از مال دنیا جز آن شاخه‌ی گل را نداشت.خداوند در قرآنش فرموده:

«وَ إذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّهٍ فَحَیّوا بِأحْسَنَ مِنْها اَوْ رُدُّوها.» 

(سوره نساء، آیه ۸۶)

“هر گاه كسی به شما تحیّت گوید او را همان گونه و بلكه بهتر پاسخ دهید.”پاسخ بهترِ بخشش او، همان آزاد كردنش بود.»
 مناقب آل ابیطالب،ابن شهر آشوب، ج۴، ص۱۸